Dag 23: Dolphin Mall, Miami

Dit wordt onze laatste volle dag in Miami en onze laatste dag van de vakantie.  Hoe deze beter te besteden dan in de Mall, op zoek naar kleding en andere koopjes. We hebben gisteren nog via Facebook inlichtingen ingewonnen bij onze Amerika-deskundige Paul en kiezen voor de Dolphin Mall, deze is enorm groot, heeft diverse outlets, waaronder een Levi  Outlet, en is dichtbij.

 

We beginnen rond 10.30 uur met shoppen, vinden allemaal  redelijk waar we naar op zoek zijn ( voor mij 2 Levi’s  501 broeken voor € 90 euro en een paar Nike sportschoenen voor €30  en een GAP-sweater). We blijven in de Mall tot 19.00 uur ’s avonds en dan wordt het tijd om weer naar het hotel te gaan, om de koffers in te gaan pakken.

Terug bij het Dorchester gaan Lotte en Rosa lekker zwemmen in het zwembad en gaan Karin en ik proberen om alles wat we gedurende de vakantie verzameld hebben in de koffers te krijgen.  Na passen en meten en alles te verdelen lukt het om de koffers dicht te krijgen zonder al te veel achter te hoeven laten.

De kids komen ondertussen terug van het zwemmen en we besluiten om niet meer de deur uit te gaan om te eten maar via Roomservice te bestellen.  Ik neem voor de laatste keer Spaghetti met Meatballs, Karin een salade en de kinderen eten hun laatste real American Cheeseburger.  



Bij de spaghetti zitten knoflookbroodjes met een dusdanige hoeveelheid knoflook, dat ik nu al medelijden heb met de medepassagiers, morgen.

We kijken nog even naar de hoogtepunten van de Olympische Spelen op NBC-Sports en zetten de wekker op 7.00 uur zodat we morgen op ons gemak richting Miami International Airport kunnen gaan.

Dag 22: Miami

We maken ons op voor de reis naar onze laatste verblijfplaats in de VS: het Dorchester Hotel in Miami South Beach. We checken uit en ontbijten voor de laatste keer in de lobby van het Islander Resort in Islamorada. Dan gaan we op weg. We verlaten de Keys en zien rond 11.00 uur de skyline van Miami opdoemen.

De beste serie die ik ooit gezien heb is Dexter. Het gaat over een seriemoordenaar, maar omdat hij alleen andere (serie)moordenaars ombrengt, en door de goede verhaallijn,  krijg je een raar soort symphatie voor hem. Het speelt zich af in Miami. We volgen deze serie met het hele gezin, we zijn een beetje verslaafd.  De hoofdspeler heeft, in de serie,  een appartement in Miami, dit huis krijg je ook altijd te zien in het beginfilmpje. We zijn er ondertussen op internet achter gekomen dat de serie eigenlijk gewoon in Los Angeles  wordt opgenomen. Echter het appartement van Dexter bestaat wel echt in Miami, en op internet staat een adres waar het zich bevindt. Eigenlijk een beetje raar, geef ik onmiddellijk toe, maar wij wilden toch wel heel graag deze flat in het echt zien, en een foto maken. Het adres hebben we in de TomTom gezet. Het appartement bevindt zich in een sjieke buurt, met overal bordjes met “Private” en ”No Tresspassing” erop.  De straat waar het appartementencomplex  is grenst aan de Bay Harbor Drive ( In de serie wordt Dexter op een gegeven moment de Bay Harbor Butcher genoemd…) Het complex is hermetisch afgesloten en het is onmogelijk om tot de deur te komen om foto’s te maken. Als we voor het hek staan te gluren komt er ook een jongen en meisje naast ons staan, die met hetzelfde idee gekomen zijn. Ze blijken uit Frankrijk te komen. Toch wel een bizarre situatie: een gezin uit Holland en een stel uit Frankrijk die aan de andere kant van de wereld een flat staan te fotograferen, alleen omdat die in een serie wordt gebruikt. Ik begrijp de achterdocht van de buurtbewoners wel beter, wie weet hoe vaak hier mensen rondsluipen. We kijken nog even aan de achterkant van een flat ernaast en kunnen daar goede foto’s nemen, weliswaar op grote afstand. Maar gelukt: appartement 10B staat erop!!

Tijd om hier weg te wezen, ondertussen staat er een man met zijn mobiel foto’s te maken bij onze auto. Als dit in een mindere buurt was geweest hadden ze vast een pitbull op ons afgestuurd , of iemand met een pistool… We rijden naar ons hotel door de straten van South Beach. Toen we in2007 in Miami waren hebben we ook in dit hotel gezeten (Dorchester aan Collins Avenue).

Nadat we alles geregeld en uitgeladen hebben maken we een wandeling door de buurt. We zitten op loopafstand van het strand en de Art-Deco wijk.  Het is er druk en het is er heet, maar we genieten van de sfeer en de mooie gebouwen.

We lopen via het strand terug, gaan niet zwemmen in de zee, maar nemen een duik in het zwembad van het hotel.

‘s Avonds zoeken we een plek om iets te gaan eten. We wilden eerst weer naar het Art Deco district, maar das wel weer een eindje lopen en Lotte heeft last van haar knie. We eten dus op een terras van een hotelletje aan  Collins Avenue. Het eten is goed, maar de bediening en de rest is wat amateuristisch. We worden eerst op een loungebank geplaatst en daar worden twee zeer wankele tafeltjes bijgeschoven, waardoor we zelf maar besluiten om ergens anders te gaan zitten als daar mensen vertrekken. Er loopt anderhalve ober rond die iedereen tegelijk moeten bedienen en tot overmaat van ramp valt om de 10 minuten de stroom uit waardoor we de helft van de tijd op de tast ons eten moeten vinden. Toch werkt het op onze lachspieren, we hebben een leuke avond..

Morgen de laatste dag, we duiken dan maar de Mall in, op jacht naar koopjes!!

Dag 21: Key West

Vandaag gaan we naar het uiterst zuidelijke puntje van de Keys en ook van de VS:  Key West.  We ontbijten in het resort en gaan rond 9.30 uur op weg.

Na ongeveer een half uurtje rijden we langs Robbie’s.  Karin las op internet dat je hier Tarpons kunt voeren, met de hand. De vissen komen dan een groot gedeelte uit het water zetten om de visjes uit je hand te eten. We gaan naar de steiger en kopen een emmertje vis. Karin wil zelf  de visjes niet vasthouden, wegens te eng en ook Rosa durft niet. Lotte en ik wel, Lotte doet de meeste zodat ik foto’s kan maken. De Tarpons zijn erg groot, veel groter dan ik verwacht had. Ze blijven roerloos in het water liggen totdat ze ineens toeslaan en met een flink gespartel de vis uit je handen pakken, ondertussen hun enorme bek opengesperd.

Iedereen die het probeert schrikt ervan, vooral de eerste keer. Het leidt tot hilariteit bij de omstanders.

We rijden verder over de eenbaansweg en over de bruggen waarbij je aan allebei de kanten prachtig blauw/groen water.

Key West is erg toeristisch en bekend om zijn specifieke huizen en winkelstraatjes, Hemmingway heeft er gewoond en had er zijn beroemde stamkroeg Sloppy Joe.

En er is natuurlijk de  boei die op het meest zuidelijke punt van de VS staat. Daar moet natuurlijk een foto worden genomen, en we zijn uiteraard ook niet de enige die dat willen. Er staat een flinke rij en dan gaan mensen ook nog een hele fotoreeks maken, eerst allemaal samen, dan apart etc. dus het duurt een poos voordat wij aan de beurt zijn. En dat allemaal in de bloedhete zon, want het is weer een erg warme dag vandaag.

We lopen door de diverse straatjes en gaan middag eten bij Denny’s. Dit is ondertussen ons favoriete restaurantketen geworden in Amerika, ze hebben erg lekker eten en goede bediening, waar we ook komen.

Omdat het zo warm is besluiten we na het eten een strandje op te zoeken om te gaan zwemmen. Het  is nog wel ff rondrijden om een parkeerplaats te zoeken dicht bij een strand. Na het zemmen is het al weer tijd om richting Islamorada terug te gaan, het is nog een flink eind rijden.

We gaan ook vanavond eten halen, en wel bij de Burger King naast het resort. Morgen verlaten we de Keys en gaan op weg naar onze laatste verblijfplaats:  Miami.

Dag 20: Duiken

We zijn ondertussen alweer  5 dagen thuis, ik liep al achter met dit blog en de laatste dagen zijn we druk met uitpakken en wassen e.d. geweest, dus moet ik nu thuis nog de laatste dagen over onze reis schrijven. En foto’s toevoegen natuurlijk..

We waren gebleven bij dag 20, maandag 6 augustus. Dat is de dag waarop ik al sinds 1965 mijn verjaardag vier, dus hebben we dat dit jaar ook maar weer gedaan. Nou ja, we hebben er niet erg veel aandacht aan geschonken, als je zo’n reis doet, is het eigenlijk al alsof je 3 weken je verjaardag viert..

Voor vandaag staat er voor Lotte en mij een duiktrip op het program. We hebben gereserveerd bij John Pennekamp Park ( http://pennekamppark.com/ ), die zoals de naam al doet vermoeden duikttochten organiseerd op de (koraal)-riffen van het John Pennekamp Statepark. De reservering bestond alleen uit het opgeven van je naam en datum waarop je wilde duiken, je moet je dan op die dag vóór half 9 melden en dan kun je mee, anders gaat je plaats naar iemand anders.

We moeten dus weer eens erg vroeg uit bed, iets waar Lotte niet echt een ster in is. Maar duiken vindt ze dusdanig leuk, dat ze zonder problemen om 7.00 uur naast haar bed staat en helpt met de spullen verzamelen. Het weer zit een beetje tegen, in tegenstelling tot de vorige dagen is het nu bewolkt en staat er een flinke wind. Het heeft vannacht ook aardig hard geregend en gewaaid. We ontbijten in de lobby van het resort, ik eet alleen een banaan en drink een kopje koffie omdat ik duiken met een volle maag niet echt fijn vindt.

Bij het klaarmaken van onze spullen blijkt trouwens dat er een klipje van mijn buitenvinnen mist, dat is er waarschijnlijk afgeschoten bij het snorkelen met de manatees. Dit houdt wel in dat ik ze niet kan gebruiken, sterker nog dat ze helemaal nooit meer gebruikt kunnen worden, zonder dit klipje. Ik zal dus bij de duikzaak ook vinnen moeten huren.

We gaan op weg naar Key Largo waar het park is gevestigd. Volgens de TomTom is het ongeveer 3 kwartier rijden en dat zou inhouden dat we ruim de tijd hebben. Echter het is wat moeilijk te vinden,  we hadden het idee dat de duikzaak zich buiten het park aan de centrale weg zou zitten, maar het zat echt op het park zelf. Daardoor zijn we toch aan de late kant, 8.40 uur pas. Alles moet dus een beetje snel geregeld worden, de inschrijving en de spullen die we niet bij maar wel nodig hebben. De man achter de balie geeft nog wel aan dat het door de harde wind vandaag een redelijk ruwe zee zal zijn het wordt zoals hij het callt: “sporty”.  Lotte zegt dat het wat haar betreft geen probleem is, dus we gaan ervoor.

We varen om precies 9.00 uur weg, Karin en Rosa achterlatend op de kade, zij gaan vandaag een kanotocht maken over de binnenwateren van het park. De boot vaart snel, en ondertussen krijgen we veiligheidsinstrukties en andere afspraken over hoe te handelen. Het eerste stuk is het water eigenlijk erg rustig, we hebben het idee dat die Amerikanen  het allemaal een beetje spannender willen maken dan het is, met hun “sporty”. Echter als we na drie kwartier varen aanleggen op het rif, op de volle oceaan, blijkt dat ze toch niet echt overdreven hebben. Het is een forse deining, golven van toch wel twee meter. We trekken onze spullen aan, wat toch wat moeizamer gaat als een boot zo op en neer deint. De kapitein en divemaster legt uit wat er op deze plek te zien is, en welke route we het beste kunnen volgen.  Lotte en ik gaan met de commandosprong te water en houden ons vast aan de life-line om uit te loden (te kijken of we genoeg gewicht hebben om naar beneden te komen). Dit blijkt het geval te zijn, dus we kunnen af dalen. Het hele rif ligt op zo’n 6 meter diepte, dus we hoeven niet erg ver naar beneden.

Het eerste wat we tegenkomen als we op diepte zijn, is een grote Giant Grouper, een enorme baars die ons wat vragend aankijkt, van wat komen jullie doen?, maar wel rustig verder zwemt, niet onder de indruk verder.

Dat begint goed! We zwemmen verder en genieten van het prachtige uitzicht. Dit zijn  echte koraalriffen met “duizenden” tropische vissen in allerlei kleuren en maten.

Na 10 minuten trekt Lotte aan mijn arm en gebaart wild dat ze een haai zag. Helaas ben ik te laat, Lotte vertelt achteraf dat het een verpleegsterhaai was, die snel van  ons wegzwom. Het is een leuke duik, waarin we genieten van al het moois in de omgeving.

Na 45 minuten gaan we even naar de oppervlakte om te kijken waar de boot ligt, we blijken redelijk in de buurt te zijn en we gaan onder water weer terug richting de boot. We stijgen op bij de life-line en houden ons vast om 1 voor 1 weer aan boord te klauteren. Dat is nog niet zo makkelijk met deze diening/golven, maar toch lukt het snel  om weer op de boot te komen.

Een van de ander duikers (we zijn met  7 duikers en twee man bemanning) blijkt ondertussen erg last te hebben van zeeziekte, hij ziet letterlijk groen en kijkt heul zielig. Eén van de andere duikers heeft het geluk gehad om een schildpad te hebben gezien.  We varen weer verder naar de volgende duikstek waar we de tweede duik zullen maken. Als we daar aanleggen blijkt dat de golven en het heen en weer bewegen van de boot ook bij mij een misselijkheid oproepen. Wat slokjes water doen daar geen goed aan en ik ren naar de achterkant van de boot waar de eerder genuttigde banaan en koffie het ruime sop kiezen. Ik denk eerst: dat wordt niet meer duiken en ziek zijn tot we weer aan de wal staan, maar na het braken voel ik me eigenlijk wel weer meteen beter. We gaan het er toch maar op wagen. En dat is maar goed ook want deze duik is nog mooier dan de vorige. We volgen de afwisselende stukken zand en koraalriffen en zien veel vis. En twee keer een Barracuda, de tweede is zeker  1 ½ meter lang. We blijven op gepaste afstand, hij/zij lijkt verder niet echt in ons geïnteresseerd.

We zien (Lotte als eerste, zoals bijna altijd)ook nog een Koraalduivel, oftwel een Lionfish, zoals ze die hier noemen. Achteraf horen we dat deze beesten hier helemaal niet horen,  zij zijn zgn.  invaders en zorgen met hun jagen en ontbreken van natuurlijke vijanden voor een achtruitlopen van ander leven . Hoe dan ook, wij zijn blij er 1 gezien te hebben, ze zijn erg mooi.

Er is ook een vis die ons volgt en zeker wel 10 minuten bij ons in de buurt zwemt. Met een houding van "Let maar niet op mij,hoor" lukt het hem telkens om in beeld te komen als Lotte foto's neemt...

We varen weer terug, voor de storm uit, want het wordt achter ons steeds grijzer en dreigender. Ik ben blij dat we in de ochtend zijn gegaan en niet vanmiddag.

Karin en Rosa blijken ook een leuke ochtend gehad te hebben, met de kano hebben ze tussen de mangrovebossen gevaren. Het was wel erg heet geweest, zij hadden nog redelijk veel zon gehad.

’s Middags gaan we nog kijken in diverse duikwinkels/outlets, waar ik een nieuw paar buitenvinnen scoor en duikhandschoentjes en Lotte een nieuw T-shirt.

We besluiten om ’s avonds, moe als we zijn, niet meer uit eten te gaan, maar Pizza te halen. We halen er twee en houden daar met zijn  4-en nog aan over.

Wat een prachtige dag was het weer…

Dag 19: Rust

Over dag 19 is niet zoveel te vertellen, we houden vandaag een rustdag. We slapen uit tot 9.30 uur, gaan daarna op ons gemak ontbijten in het hotel  en gaan even zwemmen in de oceaan.  Daarna verplaatsen we ons naar het zwembad van het resort waar we ons een paar uurtjes vermaken met zwemmen en we eten op het terras bij het zwembad.

Rond 16.00 uur gaan we met de auto naar een strandje bij een binnenwater aan de andere kant van het eiland, en we drijven, met de duikbrillen en snorkels op,  met de milde stroming mee en spotten wat visjes en een krab.

Als we zijn opgedroogd gaan we eten bij een Outback, das een restaurant op Australische leest geschoeid waar ze heerlijke steaks hebben. Op het Forum hadden we al gelezen over een “Blooming Onion”, dat is een grote  ui die ze op een speciale manier opensnijden, paneren en dan frituren, wat je dan als voorafje met een lekker sausje kunt opeten. Het smaakt inderdaad heerlijk, alleen Rosa is er niet zo van gecharmeerd.

Als hoofdgerecht nemen we steaks, en ik neem een combinatie van een steak en krab. Ik had dat nog nooit gegeten, ik moet zeggen de steak was heerlijk, maar de krab kon mijn waardering niet wegdragen. Ook met name omdat er een niet zo lekker botersausje bij geserveerd werd.  Nou ja, je moet alles een keer geprobeerd hebben.

We hebben een lekker rustig dagje gehad, ook wel eens lekker na alle drukke dagen die we hier voor hadden. Morgen gaan Lotte en ik duiken in Key Largo…

Dag 18: Alligators!!

We gaan Naples  verlaten en op weg naar het zuiden van Florida, naar de Keys, Islamorada om precies te zijn.  We checken uit bij de Red Roof Inn, en hoewel de dame achter de balie zegt dat alles in orde is en er geen zaken meer afgerekend hoeven te worden, blijkt er twee dagen later dat ze 76 euro van de creditcard hebben afgeboekt. Erg benieuwd waar dat bedrag vandaan komt, maar bellen heeft nog niet tot contact geleid. Ik ga er thuis mee verder, komt vast goed.

We nemen de Highway 1 vanuit Naples, die weg loopt dwars door de Everglades en loopt helemaal verder naar de Keys. Het is een lange weg, en Karin rijdt ook een stuk.

Op een gegeven moment komen we bij een afslag met een bordje “Loop Road”. Dit is net zo’n pad door de bush als de Janes Scenic. We waren eerst niet van plan deze ook te gaan rijden maar we liggen goed op schema en omdat we op de andere weg maar weinig tegengekomen zijn, gaan we hier ons geluk maar eens beproeven. De weg heeft pas geleden een grote onderhoudbeurt ondergaan en is dus best goed begaanbaar. Weinig kuilen, de weg is geëgaliseerd met  kleine kiezelstenen.

Na zo’n half uur hebben we nog steeds nix gezien, en we krijgen het idee dat het hier ook te warm is, en dat alle dieren dieper in het bos zitten. Wel is de omgeving prachtig, om de zoveel meter is er een open stuk waar je zicht hebt op water met mangrovebomen erin.

Net als we denken dat we geen  alligators meer zullen spotten deze vakantie, geeft Karin een gilletje en knijpt in mijn arm. Gelukkig heeft ze ook de tegenwoordigheid van geest om de auto meteen stil te zetten, want op zijn dooie gemakkie,  steekt er van links naar rechts een grote alligator over.

 En blijft aan de andere kant van de weg in de berm liggen. Ik had de camera op schoot en kan een mooie foto door de voorruit maken. Ik wil ook graag een foto buiten de auto maken, maar dat vind Karin niet zo’n fijn plan. Toch ga ik eruit en blijf met mijn deur open achter de auto staan, omdat ik toch ook wel een beetje onder de indruk ben van het grote beest. Hij vindt mij echter ook eng, denk ik, want zo gauw ik de auto uit ben schiet ie met een plons het water in. Wauw, we moeten ff bijkomen van dit avontuur en zitten wat te kijken en te giechelen over hoe Karin reageerde. Nu we er 1 gezien hebben volgen er meer, niet overstekend, maar dobberend in het water , ons in de gaten houdend als we stil staan of uitstappen, en een kleintje die heerlijk ligt te zonnen op een boomstam. Verder komen we nog een overstekende schildpad tegen en een hert dat op grote afstand op het bospad loopt ( we denken eerst dat het een Florida panter is, maar dat zou wel héél veel geluk zijn). Deze weg levert dus veel meer op en we zijn erg blij dat we er voor gekozen hebben om hem ook te rijden.

We vervolgen onze reis op de 1, komen langs vele alligatorboerderijen en genieten van de Everglades. Dan begint het laatste stuk van de weg, we rijden de Keys op. Het landschap verandert helemaal, we hebben nu aan de ene kant de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de binnenwaters.  Het eerste stuk is de Highway een 1-baansweg en omdat het zaterdag is en er ook vele dagjesmensen naar de stranden gaan komen we in een file terecht. We zijn in totaal nog zo’n anderhalf uur aan het rijden totdat we het bord met Islander Resort zien, ons onderkomen voor de komende 4 nachten.

Het is een leuk resort, doet een beetje jaren 60 aan, maar wel helemaal opgeknapt. We hebben een huisje met slaapgedeelte en keukentje en badkamer en als we achter de deur uitlopen staan we na 100 meter aan de oceaan. Verder is er een zwembad vlak achter het huisje.

We gaan eten bij de Burger King en gaan daarna uitgeput slapen. Ik denk dat het morgen een rustig- aan-dagje gaat worden..

Dag 17: Janes Scenic Drive

Deze dag is Karin jarig en bereikt de respectabele leeftijd van 50!!! We zingen ’s ochtends voor haar en ze krijgt onze kadootjes.

Deze dag gaan we de Jane Scenic Drive rijden. Dit is een weg door de Everglades,  onverhard,  die echt door de bush gaat en waar vaak veel wild te spotten is.  

 We zijn getipt over die weg op het Florida Forum, maar daar wordt ook gewaarschuwd dat je met een huurauto eigenlijk niet op onverharde wegen mag komen, want dan ben je onverzekerd. We besluiten de gok toch te wagen, mocht het niet verantwoord worden, kunnen we altijd nog omdraaien. De TomTom  kent de weg wel en we rijden er dus zonder problemen in 1x naar toe. Bij het begin van de weg smeren we ons in met de DEET om vliegen af te schrikken en dat blijkt geen overbodige luxe. Op momenten dat we de auto uit gaan is het gezoem om de oren niet van de lucht, maar ze laten ons verder met rust. Rosa vindt dit allemaal maar nix, zij heeft het idee dat er achter iedere boom een alligator of tijgerpython te  voorschijn komt. Zij blijft dus in de auto. De weg is prachtig en goed begaanbaar,  wel  kuilen met soms water erin, maar die zijn o.h.a. te omzeilen en ondiep. We zien echter niet veel wild, er staat weinig water in de beekjes naast de weg en het is denk ik te warm voor de alligators, die zitten meer dieper in het bos. 

We spotten wel veel vogels waaronder 2 uilen die rustig blijven zitten als we blijven staan om een foto te nemen. 

We rijden zo’n twee uur rustig het pad helemaal af, aan het einde rijdt je nog door een gebied met allerlei weggetjes die kaarsrecht zijn en er verlaten bijliggen. 

Karin zegt dat ze hier wel een keer een stukje wil rijden, zij heeft hier in Amerika nog nooit achter het stuur gezeten. Het gaat prima, ze komt er al snel achter dat rijden met een automaat erg makkelijk is (told you so..) We zeggen voor de grap dat Lotte en Rosa hier zelfs wel zouden kunnen rijden en dat hadden we niet moeten zeggen: ze willen het natuurlijk allebei wel even proberen. Omdat er echt helemaal geen andere auto’s rijden en de weg kaarsrecht is, mogen ze het proberen. Wel met de afspraak dat ze niet harder dan 20 mile/ hour mogen gaan. Ze doen het allebei prima, rijden rustig een stukje en vinden het erg leuk. En nu maar hopen dat meneer Alamo dit verslag niet leest, want we hebben vandaag allemaal dingen met de auto gedaan die niet mogen..

We rijden weer terug naar Naples  en het wordt tijd om de beach op te zoeken. We koelen af in het water, voor zover dat kan in water van 30 graden, en  rijden daarna weer terug naar het motel.

“s Avonds eten we bij de Olive Garden ( ook een tip van het Forum). Het is vrijdagavond en erg druk, dus we krijgen een pieper en moeten even wachten. We zijn echter snel aan de beurt omdat er een plek vrij komt waar de mensen die voor ons zijn niet willen zitten. Wij vinden het een prima plekkie. En het eten is echt heerlijk. Rosa, Karin en ik nemen alle drie hetzelfde, namelijk een combinatie van lasagne, tagliatelle met roomsaus en een heerlijke kipfilet met tomaat. Lotte heeft een steak die ook prima smaakt. Kortom een geslaagde verjaardag maaltijd voor onze Sara!!

We nemen nog een whisky op de jarige en gaan slapen..

Dag 16: Fort Meyers Beach- Naples

We hadden het plan om vroeg in de ochtend op te staan en op het strand  dolfijnen te spotten, die meestal bij zonsopgang uit de zee, vlak bij het strand opduiken. De wekker gaat wel af maar we slapen echter allemaal weer door, zodat we pas om 8.00 uur wakker worden en op gaan staan. Dan toch maar nog even naar het strand waar we weer genieten van de rust en het mooie uitzicht. Helaas geen dolfijnen gezien. Wel 2 roze lepelaars die in een stukje bos en binnenwater aan de zijkant van het strand staan.

We gaan op weg naar Naples.  Maar eerst rijden we weer een stukje noordwaarts waar het eiland Sannibel is. Dit eiland is samen met het naastgelegen eiland Captiva bekend om zijn witte stranden en mooie schelpen.  We hebben echter niet veel van het strand gezien, het was er enorm heet en Lotte had veel last van haar knie, dus we besluiten om wat rond te gaan rijden.

Halverwege het eiland is een wild drive,  een natuurpark waar je met de auto een weg kunt rijden en wild kunt zien. Het is een mooie weg en we stoppen telkens om alligators of manatees  te spotten.  Er zijn  ook telkens natuurtrails waar je kunt stoppen en een stukje kunt wandelen. We zien op de bomen krabbetjes lopen en een waterslang, iets waar Rosa niet erg enthousiast over was, die hep het niet zo op slangen.

Als we een andere trail aan het lopen zijn, blijven Lotte en en ik wat achter en zijn Karin en Rosa alvast richting auto. Opeens ziet Lotte iets in het water en het blijkt een alligator te zijn, die langzaam onze kant op komt drijven. Door het heldere water kun je goed de hele lengte van het beest zien. Hij lijkt niet in ons geïnteresseerd, maar meer in een vis die hij als maaltijd wil gebruiken. Als ie plotseling toehapt en de vis probeert te vangen, schrikken Lotte en ik toch wel even van de snelheid en felheid van het beest. Het lukt om er een paar mooie foto’s van te maken.

We rijden weer verder langs de drive en komen bij een water, waar we 4 manatees zien zwemmen, dus Karin heeft ook weer een goede dag. Al met al een mooie rit, we genieten van het natuurschoon.

Daarna op weg naar Naples. We nemen bij Bonita Beach nog een duik in de zee en rijden verder.

Het motel in Naples (Red Roof Inn) is op zich een prima motel maar ligt op een wat mindere plaats. We hebben tot nu toe alleen motels aan zee gehad, deze ligt meer op een soort industrieterrein.  Na ons te hebben geïnstalleerd gaan Rosa en Lotte en ik even met een  smoesje (alsof Karin dat niet doorheeft) naar een winkelcentrum om wat voor Karin te kopen. Die is morgen n.l. jarig en wordt dan 50!!  Het grote cadeau gaat ze pas in Nederland krijgen, maar we hebben voor morgen een flesje whisky, een kaart en Lotte en Rosa kopen een vaasje met een kunstroos erin die opengaat als je op een knopje drukt en waar dan een hartje met “lots of love” uitkomt. Amerikaanser kunnen we het niet maken.

“s Avonds eten we bij de IHOP, die naast het motel zit. Ze blijken daar niet alleen goed ontbijten te hebben, ook het avondeten bevalt prima. 

Dag 15: Fort Meyers Beach

Vandaag gaan we van Clearwater naar Fort Meyers Beach. Omdat dat niet een hele grote afstand is willen we de “toeristische” route nemen, zo dicht mogelijk langs de kust. 

Na het uitchecken gaan we eerst ontbijten bij de IHOP, de International House Of Pancakes.  We eten op het terras. Lotte kiest ervoor om 4 pancakes te bestellen, ondanks mijn waarschuwing  dat het waarschijnlijk een erg groot portie zal zijn. Dit blijkt te kloppen, ze krijgt 4 dikke chocaladepancakes, ter grootte van onze pannenkoeken thuis. Ze krijgt nog niet de helft op. Wij kiezen voor 2 kleine pancakes met eieren en bacon.

Onderweg wordt het bewolkt en krijgen we een regenbui, die echter maar weer 5 minuten duurt, daarna is het weer droog en onbewolkt. 

Bij Venice Beach stoppen we aan het strand om even een duik in de zee te nemen.  Ook hier weer veel wier in het water. Wel veel mooie schelpen. Het weer blijft onverminderd heerlijk.

We rijden verder naar Fort Meyers Beach en komen daar rond 16.30 aan. We checken in bij Holliday Inn. We zijn in 2007 ook in Fort Meyers geweest, toen in Outrigger Beach Resort en het motel wat we nu hebben ligt aan hetzelfde stuk strand. Aan de achterkant van het motel loop je zo het strand op.

 Dit is echt het mooiste strand waar ik tot nu toe geweest ben. Enorm breed met hagelwit fijn zand en een prachtige zee zonder wier.  Het water is heerlijk, wel erg warm, ik schat zo’n 30 graden, zeker omdat het ook niet zo diep is en weinig golfslag. Na het zwemmen in de zee gaan we nog ff zwemmen in het zwembad van Holliday Inn en drinken we een biertje op het terras.

Als we ’s avonds nog even naar het strand gaan zien we in een lantaarnpaal bij het huisje een enorme roofvogel (zeearend?) zitten die net een visje aan het eten is.  

 We eten in het restaurant van het motel , Karin neemt gebakken vis, ik garnalen, Lotte kip en Rosa cheeseburger.