Dag 18: Hokitika.

 En we zijn weer op weg. Naar Hokitika, een plaatsje aan de westkust, aan de Tasmanzee. De weg wordt weer mooi en veelbelovend, dwars door de bergen in het midden van het eiland. We ontbijten onderweg, althans we nemen een koffie en koek bij een benzinestation. Deze keer niet niet bij een BP, die hebben erge lekkere koffie (Wildbean, zoals ook in Nederland) moet ik zeggen. En soms zelfs donuts van KrispyKream.

We gaan halverwege de reis klimmen, we gaan een bergpas over. Het is een erg mooi uitzicht, alhoewel de helft maar te zien is.. Het is namelijk nog steeds bewolkt en de toppen van de bergen laten zich maar moeilijk zien. Maar zelfs dan is het erg mooi.

Naarmate we de westkust naderen wordt het steeds beter weer, en dus ook het uitzicht.

 Na zo’n 4 en half uur bereiken we Hokitika, een leuk plaatsje. Het doet een beetje Amerikaans aan. Het is ondertussen prachtig blauw en korte broekenweer geworden. Na de koffers in het motel te hebben uitgeladen lopen we naar het strand.  We maken een mooie strandwandeling over het zwarte zand van het strand (vulkanisch?). Overal liggen  grote kiezelstenen, glad en rond geschuurd door de zee.  Van die zwarte hotstone-massage stenen, zeg maar.

Daarna besluiten we om alvast de Westcoast Treetopwalk te bezoeken. Eigenlijk was dat pas voor morgen in de planning, maar omdat we hier al zo vroeg waren, kan dat nu nog makkelijk. De Treetop  is een park waar ze op  zo’n 20 meter hoogte loopbruggen in een bos, tussen de bomen hebben gemaakt, zodat je de bomen van dichtbij en vanuit een ander perspectief kunt zien. Er wordt overal uitleg gegeven welke flora en fauna zich hier bevindt. Zo’n 36 miljoen jaar geleden is Nieuw Zeeland losgeraakt van een groter stuk land en is afgedreven. Daardoor hebben hier heel andere planten en dieren zich kunnen vormen. 

Het looppad van de bruggen zijn van stalen platen waar je wel doorheen kunt kijken, voor iemand met hoogtevrees (Zie dag 1) best een uitdaging. Ik heb het toch maar gedaan, zelfs de uitkijktoren (40 meter!!!) beklommen (zie bewijs-foto). 

Terug naar het motel en weer op jacht naar voer voor die dag. We komen uit bij een pizzeria, Fat Pipi genaamd ( ik neem me voor om daar tegen niemand “You must be Pipi” te zeggen). Karin neemt een pizza, ik spaghetti Bolognese.. 

Overdag zagen we dat ze overal hun kerstversiering aan het ophangen waren. Als het donker is zien we het resultaat. Toch raar om in je korte broek en T shirt in de kerstsfeer te moeten komen.