Dag 18: Hokitika.

 En we zijn weer op weg. Naar Hokitika, een plaatsje aan de westkust, aan de Tasmanzee. De weg wordt weer mooi en veelbelovend, dwars door de bergen in het midden van het eiland. We ontbijten onderweg, althans we nemen een koffie en koek bij een benzinestation. Deze keer niet niet bij een BP, die hebben erge lekkere koffie (Wildbean, zoals ook in Nederland) moet ik zeggen. En soms zelfs donuts van KrispyKream.

We gaan halverwege de reis klimmen, we gaan een bergpas over. Het is een erg mooi uitzicht, alhoewel de helft maar te zien is.. Het is namelijk nog steeds bewolkt en de toppen van de bergen laten zich maar moeilijk zien. Maar zelfs dan is het erg mooi.

Naarmate we de westkust naderen wordt het steeds beter weer, en dus ook het uitzicht.

 Na zo’n 4 en half uur bereiken we Hokitika, een leuk plaatsje. Het doet een beetje Amerikaans aan. Het is ondertussen prachtig blauw en korte broekenweer geworden. Na de koffers in het motel te hebben uitgeladen lopen we naar het strand.  We maken een mooie strandwandeling over het zwarte zand van het strand (vulkanisch?). Overal liggen  grote kiezelstenen, glad en rond geschuurd door de zee.  Van die zwarte hotstone-massage stenen, zeg maar.

Daarna besluiten we om alvast de Westcoast Treetopwalk te bezoeken. Eigenlijk was dat pas voor morgen in de planning, maar omdat we hier al zo vroeg waren, kan dat nu nog makkelijk. De Treetop  is een park waar ze op  zo’n 20 meter hoogte loopbruggen in een bos, tussen de bomen hebben gemaakt, zodat je de bomen van dichtbij en vanuit een ander perspectief kunt zien. Er wordt overal uitleg gegeven welke flora en fauna zich hier bevindt. Zo’n 36 miljoen jaar geleden is Nieuw Zeeland losgeraakt van een groter stuk land en is afgedreven. Daardoor hebben hier heel andere planten en dieren zich kunnen vormen. 

Het looppad van de bruggen zijn van stalen platen waar je wel doorheen kunt kijken, voor iemand met hoogtevrees (Zie dag 1) best een uitdaging. Ik heb het toch maar gedaan, zelfs de uitkijktoren (40 meter!!!) beklommen (zie bewijs-foto). 

Terug naar het motel en weer op jacht naar voer voor die dag. We komen uit bij een pizzeria, Fat Pipi genaamd ( ik neem me voor om daar tegen niemand “You must be Pipi” te zeggen). Karin neemt een pizza, ik spaghetti Bolognese.. 

Overdag zagen we dat ze overal hun kerstversiering aan het ophangen waren. Als het donker is zien we het resultaat. Toch raar om in je korte broek en T shirt in de kerstsfeer te moeten komen.

Dag 16 en 17: Kaikoura en Kaiapoi.

De laatste 2 motels hebben helaas geen of bijna geen wifi, dus van mijn blog uploaden kwam niet veel. De dagen zijn sowieso anders verlopen dan gepland, en het weer was daar grote boosdoener aan. Maar we beginnen bij het begin.  We vertrekken uit Kaiteriteri om weer een flinke tocht (304km) naar Kaikoura te maken. Doel is om daar mee te gaan op een boot om walvissen en dolfijnen te spotten.

We rijden een groot deel dezelfde weg, maar dan in andere richting naar Picton. Het landschap veranderd omdat we steeds dichter bij de Oostkust komen. Het begint ook steeds harder te waaien en de lucht wordt steeds grijzer en donkerder. We komen op een weg die langs de Grote Oceaan gaat, en die bekend staat als een van de mooiste wegen van Nieuw Zeeland. We zien hier al dat de Oceaan wel ff een ander zeetje is als de Tasmanzee aan de westkust, waar we vandaan komen. Enorme golven beuken op de rotskusten. Maar de weg is inderdaad prachtig.

 En sinds kort pas weer open. In 2016 is er een grote aardbeving in Christchurch en Kaikoura geweest, die erg veel schade heeft aangericht. Met name ook aan deze weg. Grote landverschuivingen hebben ervoor gezorgd dat deze weg bijna 3 jaar dicht is geweest. Hij is nu weer open maar overal moet je nog wachten voor wegwerkzaamheden. 

We komen bij Ohau, dit is een beroemd punt op deze weg. We stoppen bij een parkeerplaats en zien een enorme kolonie zeehonden op de rotsen liggen. Ze komen daar om te rusten en om hun kinderen te voeden en groot te brengen. De kleintjes van de zeehonden werden eerst allemaal door de moeders naar een waterbassin in het bos gebracht, Ohau Vieuw point genaamd, waar ze veilig waren voor roofdieren en ook de mannetjes-zeehonden die nogal al eens hun eigen kinderen opeten. Dit bassin is echter ook door de aardbevind vernietigd, dus nu zie je de vrouwtjes ook met de kleintjes op de rotsen liggen. (op Youtube zijn nog filmpjes te vinden van dit bassin, erg lief:    https://www.youtube.com/watch?v=fywrSynT_0Q )

We rijden door naar ons motel. Het weer wordt alleen maar slechter, het regent keihard en het zicht wordt steeds minder. Dit belooft weinig goeds voor morgen, als we om 10:00 uur mee zouden gaan met de whalewatch.

We gaan even wat eten in het centrum van Kaikoura. Bij een Thais restaurant. Karin neemt lekkere soep en ik een Hotplate met kip en groente. 

De volgende ochtend blijkt het weer nog steeds beroerd is. Het heeft de hele nacht keihard geregend en het waait nog steeds hard. En als we bij het kantoor van de Whalewatch aankomen wordt onze bange vermoeden bevestigd. De tochten zijn gecanceld wegens slecht zicht en rough sea. En het is niet bekand wanneer ze wel weer gaan en wij moeten weer verder naar ons volgende adres. Dit is een flinke domper, vooral ook voor Karin die hier erg naar uit heeft gekeken. We balen flink, ook al omdat het weer te slecht is om iets anders te ondernemen.  Op foto's van Kaikoura bij mooi weer staan prachtige kusten met besneeuwde bergen op de achtergrond, maar wij zien alleen grijze mist en regen.

We besluiten maar door te rijden naar het volgende motel. Over de reis ernaar toe is weinig te zeggen. De stemming is nog wat down, maar we snappen allebei dat het overmacht is, nix aan te doen, shit happens, we gaan weer door met genieten van onze vakantie.

We komen aan in Kaiapoi. We hadden dit adres alleen uitgezocht op doorreis naar morgen, anders zouden we teveel km’s op één dag rijden. Het motel is wel leuk, een huisje bij een soort boerderij, verscholen in de bossen. We worden hartelijk ontvangen.

Verder is er weinig te beleven in Kaiapoi. We eten er wel lekker, Karin roastbeef en ik nacho’s met chili con carne. 

Na het eten nog even House of Cards kijken en dan lekker slapen.