Dag 18: Hokitika.
En we zijn weer op weg. Naar Hokitika, een plaatsje aan de
westkust, aan de Tasmanzee. De weg wordt weer mooi en veelbelovend, dwars door
de bergen in het midden van het eiland. We ontbijten onderweg, althans we nemen
een koffie en koek bij een benzinestation. Deze keer niet niet bij een BP, die
hebben erge lekkere koffie (Wildbean, zoals ook in Nederland) moet ik zeggen.
En soms zelfs donuts van KrispyKream.
We gaan halverwege de reis klimmen, we gaan een bergpas
over. Het is een erg mooi uitzicht, alhoewel de helft maar te zien is.. Het is
namelijk nog steeds bewolkt en de toppen van de bergen laten zich maar moeilijk
zien. Maar zelfs dan is het erg mooi.
Naarmate we de westkust naderen wordt het steeds beter weer,
en dus ook het uitzicht.
Na zo’n 4 en half uur bereiken we Hokitika, een leuk
plaatsje. Het doet een beetje Amerikaans aan. Het is ondertussen prachtig blauw
en korte broekenweer geworden. Na de koffers in het motel te hebben uitgeladen
lopen we naar het strand. We maken een
mooie strandwandeling over het zwarte zand van het strand (vulkanisch?). Overal
liggen grote kiezelstenen, glad en rond
geschuurd door de zee. Van die zwarte
hotstone-massage stenen, zeg maar.
Daarna besluiten we om alvast de Westcoast Treetopwalk te
bezoeken. Eigenlijk was dat pas voor morgen in de planning, maar omdat we hier
al zo vroeg waren, kan dat nu nog makkelijk. De Treetop is een park waar ze op zo’n 20 meter hoogte loopbruggen in een bos, tussen
de bomen hebben gemaakt, zodat je de bomen van dichtbij en vanuit een ander
perspectief kunt zien. Er wordt overal uitleg gegeven welke flora en fauna zich
hier bevindt. Zo’n 36 miljoen jaar geleden is Nieuw Zeeland losgeraakt van een
groter stuk land en is afgedreven. Daardoor hebben hier heel andere planten en
dieren zich kunnen vormen.
Het looppad van de bruggen zijn van stalen platen waar je
wel doorheen kunt kijken, voor iemand met hoogtevrees (Zie dag 1) best een
uitdaging. Ik heb het toch maar gedaan, zelfs de uitkijktoren (40 meter!!!)
beklommen (zie bewijs-foto).
Terug naar het motel en weer op jacht naar voer voor die
dag. We komen uit bij een pizzeria, Fat Pipi genaamd ( ik neem me voor om daar
tegen niemand “You must be Pipi” te zeggen). Karin neemt een pizza, ik
spaghetti Bolognese..
Overdag zagen we dat ze overal hun kerstversiering aan het
ophangen waren. Als het donker is zien we het resultaat. Toch raar om in je
korte broek en T shirt in de kerstsfeer te moeten komen.